κατάθεση ψυχής!

«Ακούς; Πέρασαν 91 χρόνια από τότε. Ρωτάς; Δεν κουραστήκαμε, δεν υποχωρούμε. Δεν σου αρκεί η απάντηση; Μην περιμένεις άλλη. Την κουβαλάς μέσα σου …κι εσύ, 91 χρόνια τώρα. Όλοι μας τότε γεννηθήκαμε. Τότε βρέθηκε ο λόγος της ύπαρξής μας. Μιλάς; Για ποιο πράγμα; Για θυσίες; Για αίμα, για πίκρα, για διχόνοια, για καταστροφή; Είσαι λάθος όμως. Η θυσία είναι δεδομένη. Θυμάσαι; Το αίμα είναι κίτρινο ακόμα. Μην κάνεις πως δεν το βλέπεις. Για την πίκρα τι να σου πω; Την ίδια φτύνουμε κάθε πρωί. Ξεχνάς όμως …και μιλάς για διχασμό και καταστροφή. Ξεχνάς όμως, γιατί σε βολεύει να μένεις εκεί. Ξεχνάς και φέρνεις το θεό του πολέμου στα μέτρα σου. Αυτός όμως, το ξέρεις, ούτε διχάζεται, ούτε καταστρέφεται …γνωρίζει. Του το έχουμε πει κι εγώ και κυρίως εσύ. Σε γήπεδα, σε σχολεία, σε καφενεία και σε παρέες. Του το `χες γράψει και σ` ένα τοίχο. Θυμάσαι; Φοβάσαι; Μη φοβάσαι. Η ελπίδα και ο φόβος κάνουν τον άνθρωπο υποτελή. Τον κάνουν να σέρνεται και να παρακαλάει. Αυτά δεν ταιριάζουν σε έναν Αρειανό. Δεν ασχολείσαι, λες. Τι να σου πω γι` αυτό; Κάποιος είχε πει ότι η φυγή δεν είναι νίκη. Ότι το όνειρο είναι τεμπελιά. Μόνο το έργο μετράει και γράφει. Σταμάτα να ονειρεύεσαι, δούλεψε για το όνειρό σου. Μου λες βαρέθηκες να ματώνεις, να διαλύεσαι. Σε καταστρέφει αυτό το πράγμα. Αν δεν καώ εγώ όμως, αν δεν καείς κι εσύ, πώς θα γίνει το σκοτάδι φως; Κάνεις αντιπολίτευση; Αλήθεια, σε ποιον; Στον εαυτό σου; Τόσο εύκολα σε πείσανε; Γιατί τους ακούς; Θέλουν μόνο να σε δούνε να αρρωσταίνεις. Όσο υπάρχουμε εγώ κι εσύ, δεν θα τους περάσει. Θα τους κόβουμε τη χαρά. Ξέρεις, φοβούνται, γιατί δεν παίζουμε το παιχνίδι τους …και ξεσπούν σ` αυτόν. Θέλουν, δεν θέλουν όμως, θα `ρθουν κι άλλα, πιο μεγάλα. Δεν θα σου πω τι έγινε στην Πάτρα, ή στη Ρώμη, ή κάπου αλλού. Δεν προσπαθώ να σε πείσω. Από κάπου άκουσες κι εσύ τον όρκο. Μπορεί να φώναζες ή να έκλαιγες, μπορεί να τον άκουσες παθητικά από μια τηλεόραση. "ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ", του `πες όμως. Κάθε μέρα μαζί του, είναι μια ολόκληρη ζωή. Ξέρεις ότι τρέμουν που νιώθουμε έτσι; Όταν δεν μπορείς να γκρεμίσεις κάτι, το φοβάσαι. Είναι πιο δυνατό από σένα. Και πώς να γκρεμίσεις τόσο συναίσθημα; Τόσο πάθος που μας έχει χαλυβδώσει; Δες τον πώς κάθεται ατάραχος και ακλόνητος. Εσύ γιατί πανικοβλήθηκες; Λες και δεν ξέρεις ποιος είναι δίπλα σου, μαζί σου, μέσα στα πνευμόνια σου. Ξέχασες πόσο ωραία είναι να πεθαίνεις στο πλάι του; Σε κούρασα; Γι` αυτό άνοιξες το ραδιόφωνο; ΚΛΕΙΣ` ΤΟ. Μην τους αφήνεις να του πετάνε λάσπη. Ξέρω, θα μου πεις είναι κάτι σοβαροί κύριοι που λένε αυτά τα πράγματα. Αυτοί οι σοβαροί κύριοι σου πιπίλισαν το μυαλό, μέρα και νύχτα …ότι πρέπει να σκύψεις, γιατί είσαι ο μόνος που δεν έσκυψες. Μπορεί να σε χτύπησαν, να σε διέσυραν …αλλά είσαι ο μόνος που δεν έσκυψες. Ξέρεις γιατί είναι γυμνός και δεν φοράει πανοπλία του; Δεν του χρειάζεται, έχει εσένα. Και ξέρει ότι όλοι οι λαοί είναι λίγοι μπροστά στον ΑΡΕΙΑΝΟ. Πίστεψέ με. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο από το να είσαι οπαδός του ΑΡΗ. Δεν κοπάζει αυτή η φλόγα ποτέ. Είναι ΑΝΙΚΗΤΗ…!!!»